مادرانه

           پسر عزیزم: نوروز پیام آور مهر است که ما را وا میدارد تنها به خاطر تو دوست داشتن را یاد بگیریم . . . تو در حالی این پند را می خوانی که سالها از دومین بهار زندگیت (بهار 1392) گذشته است... یادت باشد که زیبایی های کوچک را دوست بداری حتی اگر در میان زشتی های بزرگ باشند، یادت باشد که دیگران را دوست بداری آنگونه که هستند، نه آنگونه که می خواهی باشند، یادت باشد که خودت با خودت مهربان باشی، چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باشد... سال نو مبار ک . . . ...

زندگی میکنم و برایش دلیل هم می آورم: دوست داشتن تو... احتیاجی به تسبیح نیست دستانت را که به من بدهی با انگشتانت ذکر دوست داشتن میدهم...   مرا که متولد کرد؟  مادرم  ؟  خدای احد واحد  ؟ نه . نمیدانم. تنها چیزی که به یاد می آورم این است  که وقتی به دنیا آمدم که  چشم های زیبای تو   را ، لبهای کوچک تو  را ، پاکی و بی آلایشی تو رادیدم .  مرا تو به دنیا آوردی  ...  و دنیایی  را به من بخشیدی که همه ی روزهایش ، روز درس گرفتن، روز جنگ برای زندگی ،  روز عشق ورزیدن بود. دیدن ذره ذره بزرگ شدن ات  هدیه با ارزش امید به فرداهای م...